සමුදුරට ගුවන හමුවන තැන
අනන්තය ඇත
අනන්තය ළග සිතිජය නැත
ළගද නැත දුරද නැත

හිරුට සදු හමුවන තැන
ආලෝකයක් නැත
හිරුද සදුද වෙන් වෙන තැන
අලුත් දිනක් හමුවනු ඇත

ඔබත් මමත් හමුවුවත් අද
අපට අප තවම හමුවී නැත
මට මා හමුවුන දින
ඔබට මා හමු නොවනු ඇත...

ගලක් කර මම හිත
හිදින හැටි මම
මටත් ඉවසුම් නැත
දුක් විදින හැටි දැක

"දුකක් නෑ මට"
කියයි මට මගේ හිත
කදුලු නෑ කැට
වැටෙන්නට හිමිහිට

මුකුත් නෑ මං ළග
හිතක් (පමණක්) ඇත ගලක් උන
ගලුත් පැලවෙයි බයයි මට
මෙහෙමත් (ටික) කලක් යනකොට

I will never dance....

මටත් වඩා මන් ගැන හිතන

සැරෙන් සැරේ මුලු හිතම හදන

හිමින් හිමින් මගේ හිස සිබින

නුබයි මගේ ආත්මයම සනසන

ආදරණීයම “හිතුවක්කාරයා”

මට මුණගැසුන…

 

වස්සාන සිහිනය

නොකියා පැමිණි 
එදවස
නොකියාම යන්න ගිය
ආකාලයේ පැමිණි වසන්තය ඔබ..

නැත

කියා ඇවිත්
නොකියාම ගිය
තුන් කල්ම මා විදවන
වස්සන සිහිනය ඔබ..

නැත

වසන්තයේ අග දවසක
කදුලු පිසමින් හඩ හඩා මම
මගෙ අතින් ලිව්ව
අවසාන කවිය නුබ..

මට මගේ නොවන මගේම ආදරයක් තිබුණා